ode to beckett

Into this furnace I ask you now to venture
You whom I cannot betray


Hayatsızlık baki elbet de .Nefes aldığı bu limandan kıyıya tutunmak
için ne yapsın ; kendinin kılacak bir tutam hayat ararken tıkanıp
kalıveren cenaze bekçisi ? Yahut artık dizleri tutmaz olmuş , bir
umut sırtına yuvalanmış kargalarla bir koşmaya çalışan bakışsız çocuk
Ey bu satırların yazarı..
Hepsi bir vakitler okudu bu kitabı . Öyle de sevdiler ki hem .Yeni
doğan her günü o sayfalara sarıp kutsayacaklardı.. Sayfalara eğilip..
onlarla kıvrılacaklardı

- Peki ne oldu ?

Olmadı heyhat..Mürekkep kurumadan yuttu gözleri..
O vakit hep bir ağızdan söylediler

- et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
defilent lentement dans mon ame, l'espoir,
vaincu, pleure, et l'angoisse atroce, despotique,
sur mon crane incline plante son drapeau noir

Bir arkadaşı şöyle dedi laf arasında

- Kadavra odasında fişlenmiş harf yığınlarından
en kesilmeye hazır olanı seçmektir konuşmak dedikleri.


Hayatsızlık baki idi : hepsi bir vakitler okudular bu kitabı.
Ne ki içlerinde en düşkün olanı hep aynı sesleri duyuyordu :


By solemn vision and bright silver dream
His infancy was nurtured. Every sight
And sound from the vast earth and ambient air
Sent to his heart its choicest impulses.
The fountains of divine philosophy
Fled not his thirsting lips, and all of great,
Or good, or lovely, which the sacred past
In truth or fable consecrates, he felt
And knew