The Dø

Rüzgârlar kuzeyden hep soğuk esmiyor işte. Artık kuzeyli buzullu melankolik müziklerle derbeder olmanın statü sembolü sayıldığı müzik endüttürüsünde birdenbire karşımıza çıkan şuncağız The Dø, söyleyecek sözü olan, bi de bunları üşenmeden yazan besteleyen eğlenceli bir topluluk -iki çoğul bir sayıdır-

Zaman zaman dillendiremediğiniz “Daha önce karşılaş mıydık?” lakırdıları eşliğinde, kenarını bezini harmanladığı janrların divalarına benzetsek de hap gibi yutmanızı sağlayan akışkan bir müziğe sahipler. Acıtmadan zerk ettikleri eklektisizmi kâh darbukayla kâh Afrika ezgileriyle güzel bir senteze dönüştürmüşler.

Kişisel görüşüm, güfte beste yaratımında “Biz de kendimizce acılar çektik ama şu an hiç de halimize üzülemeyeceğiz” gibi bir hava seziliyor. Ülkemizde bu tırnak içinin sahiplerinin Demet Akalın ve muadilleri olması neden bu ikiliyi bu kadar tuttuğumu biraz daha açıklayabilir belki.

Ve fakat fon müziği olmayı hak etmeyecek kadar da aklıbaşında gençler. “Sevmek için çok geç, kaybetmek içinse çok erken” diye ikilemde kaldıysanız, kenarda kıyıda üç kuruş paranız da varsa cumartesi Yeni Melek’e!